Çöp Kovasının Yanındayım

Yolumdan çıktığım, daha doğrusu hayatta hiçbir yolum olmadığını fark ettiğim günden beri ayaklarım yere daha sağlam basıyor. Koşmuyor, yürümüyor, önüme takılacak taşlara denk gelmiyor ve en nihayetinde düşmüyorum. Duruyor, duruyor, duruyorum.

Herkes ceza sahası içerisinde yaşanan karambolde gol ümidiyle birbirini ezerken, şöyle sahanın orta yuvarlağına yakın kısmında bekliyorum. Lütfen top gelmesin, defanstan seken top önüme düşmesin. Zaten biraz zaman geçse oyundan çıkmak istediğimi işaret edeceğim.

Tüm bunlar olup biterken, yani hiçbir şey olmuyor ve günler dışında hiçbir şey bitmiyorken birileri kalkıp "yanlış yaptığımı" söylüyor, söylüyor, söylüyor, söylüyor....bak buralar hiç bitmek bilmiyor.

Oysa hiçbir şey yapmadığımı yalvarabilirim.
Sadece kötü olmadığı için iyi biri sayılanların arasında bile değilim.

Sırf seni sevmiyor diye kalpsiz ilan ettiğin, kızdığın kimse olmadı mı? Oldu. Ne zaman sonra saçmaladığının farkında vardın mı? Belki. "Beni neden sevmedin" kadar saçma bir cevap hiçbir sınav kağıdına yazılmamıştır.

Yanlış hatırlamıyorsam her küme kendisinin alt kümesidir. HERŞEYSENDEGİZLİ değil; nereye varmaya çalışırsan çalış yine kendine çıkarsın. Hem iki de sanıldığı kadar kocaman bir sayı değildir; mutlu sona çıkmaz. Günü gelir elbet bir olursun.

Sınıfta küme çalışması yaptığımız günlerde ne yaptıysam aynısını yapıyor, boş küme olmayı seçiyorum. Çöp kovasının yanındayım. Sipsivri uçlu kalemlerimi bitene kadar tekrar tekrar tıraşlayacağım. Tükenmeye yakın bir ucu bir kıçı kalmış güdük hâline bakıp sebepsiz bir keyif alacağım. Eğer yeterince keskinleşirse kendime batıracağım. O kalemle bir çift kelime yazmayacağım.

Canan Erbil - Kaygan Zemin

Share: