"Bazen birisi gider ve hayatınızda bir kişilik dev bir boşluk bırakır." *
Henüz lisedeydim, hayatta herhangi bir şey olma ihtimalinin açık olduğu yıllar. Bigumigu adlı küçük bir evrende, merkez üssü İstanbul olan delidehşet insanlarla tanışıyordum. Neşe mesela, bir yandan Sadi Tekin.
Mehmet Pişkin'i o dünyada, bu fotoğrafla tanıdım. Oha, şu dünyadaki en karizmatik adam! Can yakmayan bir mengene bulsam, kafam küçülse, boydan uzasam, tam o kadar bir şey olsam... Sonrasında gelen bir iki mesajlaşma, son cevabı ":)". Güzel işte, ben de en son gülerken hatırlıyorum.
Zweig'dan yetmiş küsür yıl sonra yeryüzüne düşen bir başka zarif tavır... Haber sitelerine "işte o video" diye düşen; aç işte, işe giderken dinle. "Ben bu çağdan bir kere de şerefimle geçeceğim"in dijital uzantısı, milyon piksel hâli. Ne yaşansa yahut hangi yaşam son bulsa bile bitmeyecek bir hikâye. Teşekkürler!
* Mehmet Pişkin'in Philip Seymour Hoffman'ın intiharının ardından yazdığı girizgah
